Bij u in de buurt!
Enige tijd geleden had ik het al eens voorspeld op een feestje waar wat ballonnen op werden gelaten ter ere van de jarige. Ik zei destijds met een vooruitziende blik: Geniet nog maar van dit moment, wedden dat Steenwijkerland het oplaten van ballonnen binnenkort aan banden gaat leggen...’
Vanzelfsprekend hoopt iedereen een veilige heen- en terugreis van vakantie te hebben, maar soms gaat het heel ernstig mis. Als de ouders overlijden, staan hun kinderen er ineens helemaal alleen voor. Als de kinderen nog geen 18 jaar zijn, kan daarvoor iets worden geregeld in een testament; dit wordt een voogdijregeling genoemd.
Ring, Ring, klinkt het vanuit de mobiele telefoon... ‘Ha, die Lampe, met Meine Seinen... Wat hoor ik toch…’, zegt de joviale bankier en prominent lid van het wielercomité, en vraagt hoe het nu met mij gaat en of ik al wat aan de beterende hand ben.
Deze week nog de musical en wat andere activiteiten en dan is het over en sluiten. De jongedame in huize Lampe gaat kindcentrum Bernhard verlaten. De achtste groeper krijgt na de vakantie de status van brugpieper en gaat naar het RSG Tromp Meesters.
Een pannenkoek met spek en stroop. Ik wil niet beweren dat je mij daar midden in de nacht voor wakker kunt maken, maar veel scheelt het niet. Het maken van pannenkoeken is vrij simpel. Wat meel, een scheut melk en een paar eieren, even mixen en het beslag kan in een hete koekenpan.
De vrouw is weer terug, de vrouw die van haar achtste tot haar zestiende is gepest. De oefening van de vorige keer heeft een goed effect, zegt ze. Ze voelt zich sterker. Toch heeft ze niet genoeg vertrouwen.
Je kan van alles zeggen over bestuurlijk Steenwijkerland, maar na de reconstructie van de Markt, waar de burger mocht meedenken en suggesties kon aanleveren voor de verfraaing van dit project, leggen het stadsbestuur en andere belanghebbenden hun oor andermaal te luister bij zijn inwoners.
Af en toe heb ik zo’n moment dat ik onder ogen moet zien dat ik toch best wel een beetje een wetenschapper ben. Na mijn studie heb ik er bewust voor gekozen geen promotieonderzoek te gaan doen en juist werk te zoeken buiten het academische wereldje.
Al vanaf het moment dat Jambers op tv kwam, realiseer ik me dat er werelden zijn waar ik geen weet van heb. Of in het beste geval een flauw vermoeden. Soms probeer ik me dat, terwijl ik lekker in mijn eigen wereld zit, voor te stellen.
Fase 1 van de werkzaamheden in Wildlands is afgerond en dat werd vorige week gevierd. Op donderdagavond mochten genodigden en abonnementhouders voor het eerst de doorsteek maken van Nortica naar Serenga (of andersom).
Ik wist van het bestaan van deze landelijke rollatorloop wedstrijd af doordat dochter Gertrude in een recent verleden al eens verslag deed op facebook van dit seniorenspektakel waarin ze haar moeder Mien Groen als begeleidster en misschien ook wel als personal coach had bijgestaan op dit seniorenevenement.
Over het leven van kanker, het moederschap en andere dingen die ik tegenkom op mijn weg van hier naar daar.
Sinds ik in officieel buitengebied woon, heb ik het niet makkelijk. Ben ik voor elk wissewasje – en de wissewasjes van de kuikens Boonzaayer, en dat zijn er nogal wat – minstens een half uur onderweg. Moet ik elke avond koken want de thuisbezorging is een zorg.
Als je toetreedt tot een bestuur is het belangrijk om te weten waar je precies aan begint. Wat is je taak en waar ben je verantwoordelijk voor?
Een vrouw komt voor de eerste keer op consult. Ze lijkt wat verlegen en kijkt mij niet rechtstreeks aan. We beginnen het consult en ze houdt het gesprek op het niveau van koetjes en kalfjes.
Laatst wandelde ik op een rustige middag met mijn pony door het bos. En toen stonden we ineens oog in oog met een flinke ree. Het dier had ons niet gezien en drentelde rustig rond, tot het ineens op een paar meter afstand van ons de bosjes uit kwam.
Als het zou kunnen, dan zou ik in een sprookje willen wonen. In een villa in een boom, met ramen met houten luikjes met een hartje eruit gekerfd. Waar dan ’s morgens de zonnestralen me laten ontwaken en de vogels de gordijnen voor me openschuiven.
Al zeg ik het zelf, als bioloog heb ik een redelijk goed waarnemingsvermogen. Wanneer ik op een bepaalde locatie ben, of dat nu thuis is of bijvoorbeeld in het buitenland, bijzondere waarnemingen ontgaan mij meestal niet.
Over het leven met kanker, het moederschap en andere dingen die ik tegenkom op mijn weg van hier naar daar.
Ik noem het zelf altijd het ‘fuck it’ moment (ja, in mijzelf natuurlijk he, want dat zijn - in deze combinatie - twee heel lelijke woorden die me weer een boete van €0,50 opleveren als ik dat hardop zeg). Dat moment waarop je denkt: ‘laat maar’.
Wat heb jij al te lang verborgen gehouden voor jezelf?
Ik had er op mijn facebookaccount al summier aandacht aan gegeven, maar het bleek achteraf een columnwaardige avond. Vandaar dat ik er graag nog even op terug wil komen: een avondje bingo spelen in Steenwijk West, locatie De Zuidwester. Mijn dochter en haar vriendinnetje Tatum Rozendal zijn dol op bingo spelen.
Het kampeerseizoen is inmiddels volop in gang. Hoewel kamperen altijd heerlijk is, moet ik toegeven dat ik het midden in de winter toch ook wel wat te koud vind.
