‘Souvenirs’ zou een weemoedige voorstelling kunnen zijn. In je jubileumjaar (40 jaar in het vak), als je 62 bent, kijk je terug op je jeugd, op de keuzes die je in je leven gemaakt hebt. Natuurlijk zorgt La Bloemen ervoor dat ‘Souvenirs’ alles behalve een weemoedige voorstelling is. Ze begint bombastisch in een prachtige witte jurk met Procol Harums ‘Whiter Shade of Pale’. Het ziet er fantastisch uit. Maar ze is op krukken, want ze heeft twee nieuwe knieën. „Die ouwe knieën stuur ik naar Johan Derksen. Die heb ik altijd al eens een knietje willen geven.” De toon is gezet. Ook de zilveren tapasschaal in het ziekenhuis, zweverige types, opruimgoeroes als Marie Kondo, haar hallucinaties door het morfinepompje na de knieoperatie, haar typetjes en (alle waargebeurde) anekdotes zijn hilarisch. Die krukken verdwijnen trouwens rap als er wat steviger werk wordt ingezet. Bloemen bewijst dat ze werkelijk alles kan zingen. Muziek uit de tijd dat er nog gedanst werd, disco, funk, rock, Crazy Horses, Abba, Nina Hagen of een gospelversie van Satisfaction, ze zingt het allemaal, maar ze blinkt echt uit in de gevoelige eigen liedjes als ‘Alles gaat voorbij’ en ‘Ik ben waar’. Veel van deze liedjes heeft ze samen geschreven met Jan Boerstoel, Koen van Dijk en Jurrian van Dongen. Er wordt een perfecte show neergezet, fantastisch qua licht en geluid (naar een speciaal lichtplan van Daan Oomen) en natuurlijk heeft ze een geweldige band meegenomen.