Column Door de ogen van... André Lampe: Dankbare kerstdagen

Nadat ik vorige week net mijn column had ingeleverd over de zorgheldinnen van Zonnekamp, kreeg ik op zaterdag tijdens een voetbalwedstrijd, waarbij ik aanwezig was in de rol van voetbalcoach, een verontrustend telefoontje van de Zorggroep Rondom de Kaampe. Die houdt al jaren een wakend oog op mijn moeder.

Ik kreeg de mededeling dat de vrouw die mij het leven schonk enigszins was ingestort en danig in de war was. Ze had de kracht niet meer om zich te verplaatsen in huis. De spreekwoordelijke motor, die haar dagelijks in gang zet, had zware opstartproblemen - zeg maar gerust een vastloper -, maar kwam later enigszins pruttelend op gang.

Diagnose

Dan weet je wel hoe laat het is. De rol van mantelzorger ligt dan voor je en dan probeer je zo goed en zo kwaad als het gaat in die rol te kruipen. Na enkele dagen werd het mij al vrij duidelijk dat zelfstandig wonen er voor deze kleine dappere vrouw niet meer in zit. De tand des tijds slaat nu genadeloos toe, het lichaam heeft zich gewonnen gegeven. Deze diagnose had deze net geïnstalleerde mantelzorger al snel getrokken.

Vanzelfsprekend

Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Ik heb hulp van de thuiszorg Rondom de Kaampe en ook deze dames maken de titel zorgheldinnen dagelijks waar. Door hun professionele handelen inzake mijn moeder zat de oude dame er zo rond de kerstdagen toch menswaardig bij. Mantelzorger zijn voor mijn moeder. Het is niets bijzonders hoor, eerder vanzelfsprekend. Dat doe je gewoon, maar wat in de weg zit, is de emotie. Het blijft een zoon die naar zijn moeder omkijkt en helpt, het is geen patiënt / verzorgende situatie. Je laat je toch leiden door emotie en dat kan je handelen soms beïnvloeden.

Naar Zonnekamp

Voor alle partijen is het vrij duidelijk: de enige optie die mijn krasse maar thans zeer fragiele moeder nog heeft - mocht ze uit dit dal kruipen - is de gang naar het verzorgingshuis. Ze zeggen wel eens… ‘toeval bestaat niet’, want laat er nu net bij Zonnekamp op korte termijn een plekje vrij zijn, waar het vrouwelijke opperhoofd van onze familie binnen afzienbare tijd - als ze het mag beleven - terecht kan, Zoals ik vorige week al beschreef, dan weet ik dat ze in goede handen is. Zoals ze nu ook in goede handen is bij de vrouwen van Zorggroep Rondom de Kaampe.

Kerstengelen

De kerstdagen mogen er dan bij ingeschoten zijn dit jaar, maar ik was wel dagelijks omringd door kerstengelen, in de personen van Jannie, Fransien, Eline, Trijnie en alle andere verzorgenden die de dit jaar de enigszins sombere kerststal van mijn moeder dagelijks bezochten om haar te verzorgen, verschonen, op te lappen en toonbaar te houden. Duizendmaal dank daarvoor, zonder jullie hulp zou ik het niet redden.

Het is naastenliefde in optima forma wat mijn moeder en ik rond deze kerstdagen hebben mogen voelen en daardoor waren het uiteindelijk hele dankbare kerstdagen...