Column Door de ogen van... André Lampe: You’ll never walk alone
Mede-trainer en speler Jarno Muis knuffelt Jan Boxum, onder het toeziend oog van Boxums vrouw Angelique en hun zoon Jari. Foto: Ben Flobbe
Dat de impact van het verslag, waarin Jan wereldkundig maakte dat hij ALS heeft, groot was merkte ik aan de dagen die er op volgden. In ieder willekeurig gesprek, dat ik met welke Steenwijker dan ook voerde, kwam het automatisch op de man die furore heeft gemaakt op de regionale voetbalvelden.
Jan Boxum was een donders goede voetballer en tot recent een begenadigd trainer/coach. Ik heb met Boxum in het verleden eens in een samengesteld caféteam gevoetbald, dat deelnam aan het ter ziele gegane legendarische Biebtoernooi. Dat we kampioen werden was ook voor een groot deel aan Jan zijn inbreng te danken. Het mooie vond ik dat Boxum een wedstrijd kon lezen. “Bij voorsprong”, zei hij, “rustig aan de bal blijven, temporiseren, niet elke bal hoeft direct naar voren, bal in de ploeg houden, tijd uitspelen” en meer van dat soort termen. Toernooiwedstrijden zitten vaak wat anders in elkaar en Jan begreep dat als geen ander.
De gewezen voetbalstrateeg en -coach kijkt nu vooruit in zijn strijd tegen ALS en heeft voor zichzelf een strijdplan uitgestippeld. De voetballer Boxum dacht in het veld ook altijd een zet vooruit. Dat maakte hem ook tot de goede voetballer die hij was. Jan begrijpt ook dat zijn tegenstander ALS onverslaanbaar is. Maar Boxum zal strijd leveren tegen deze gemene, meedogenloze, uitputtende, nietsontziende en gehate tegenstander ALS. Jan heeft een realistisch en moedig aanvalsplan en dat ontroerde mij. Ik las het met een brok in de keel. Net als op het voetbalveld zal Boxum strijden, temporiseren, een zet vooruit moeten worden denken en tijd moeten rekken. Alleen dat tijd rekken heeft hij niet zelf in de hand. Tijd is een ruim begrip, maar voor Jan Boxum kostbaar.
Ik gun hem alle tijd van de wereld, maar wel quality time, zoals hij het zelf ook benoemde in het interview. Het moet menswaardig blijven. De steunbetuigingen van mensen uit allerlei geledingen doen hem goed en komen de sympathieke voetbalvedette ook toe. De moeder der voetbalsongs komt nu in mij op als steunbetuiging aan de onfortuinlijke Jan Boxum:
Walk on
Walk on
With hope in your heart
And you’ll
Never walk alone
You’ll never walk alone
Hou je taai... Jan Boxum
