Een heftig en emotioneel verhaal met veel ups and downs, maar waarin ondanks alle ellende dankbaarheid overheerst. Ik was er na het lezen even stil van. Het was tevens ook een herkenbaar verhaal voor mij. Een decennium lang rijd ik op werkdagen met collega Dikkie Tuenter mee naar ons werk in Genemuiden. Dikkie leeft ook met een donornier en heeft net als Wolters veel meer kwaliteit van leven dan voor de orgaandonatie. Één opmerking van Wolters in het krantenartikel heb ik Tuenter ook vaak horen zeggen en dat is dankjewel zeggen aan de schenker van de donornier eigenlijk veel te weinig. Dikkie heeft een donornier gekregen van zijn schoonzus Julia, die door deze meer dan gulle, liefdevolle en levensverrijkende donatie bij Dikkie een status aparte heeft binnen de familie. Zijn gezin staat boven alles, maar schoonzus Julia scoort heel hoog in de hiërarchie. Schoonvader Jort kan rustig slapen, zijn dochters zijn in goede handen bij Dikkie. De adoratie is groot en waar nodig zal hij ze met hand en tand verdedigen.