Belinda Terlouw leidde het gesprek op voortreffelijke wijze en nam het publiek volledig mee in de kennismaking met de jonge dichter, die ook parttime docent Duits en Geschiedenis is. Daarnaast is Paalman recensent, columnist, schrijver van korte verhalen en toneelwerk.

„De wereld kun je beter begrijpen als je erover schrijft. Opschrijven betekent analyseren voor mij”, antwoordde Paalman op een vraag van Terlouw. Over haar passie voor poëzie verklaarde ze: „In poëzie heb ik veel meer ruimte gevonden om me te uiten, in poëzie zit een grenzeloze vrijheid om meer perspectief aan te brengen.” Voor de pauze las Paalman een column voor en enkele gedichten uit haar eerste bundel ’De grom uit de hond halen’ , die zeer goed werd ontvangen.

Vergeten vrouwen

In het tweede gedeelte ging het gesprek over ‘ Bewijs van bewaring ’. Deze bundel werd afgelopen week genomineerd voor de Mr. J.C. Bloem Poëzieprijs, waarvan de uitreiking op 7 mei plaatsvindt in Buitengoed Fredeshiem op de Bult. De bundel gaat over vrouwen uit het verleden, die met de tijd vergeten zijn. Wat houdt zich schuil in de hoeken van de geschiedenis? Kun je dat blootleggen en wat gebeurt er dan? Terlouw stelt de prikkelende vraag: ‘Hoe vertaal je dat in jouw gedichten?’

De vrouwen, die Paalman in haar gedichten opvoert, wenst ze niet als slachtoffer te zien; ze probeert met uiterste zorgvuldigheid over ze te schrijven. Niet als historisch onderzoeker, wat ze ook is, maar om een beeld en een vorm te vinden om het verlangen naar een diepere laag in de vergeten geschiedenis van deze vrouwen zichtbaar en voelbaar te maken in haar gedichten. Vrouwen die weggegleden en weggepoetst zijn in de loop der tijden, zoals de laatste als heks veroordeelde vrouw in Europa, de eerste vrouwelijke astronomen en onbekende vrouwen uit Amerika en Canada die wanhopige brieven over geboortebeperking schreven aan Dr. Aletta Jacobs, één van de pioniers op dit gebied in Nederland.

Zonder spandoeken

„Aandacht voor vergeten vrouwen op de wijze, zoals in deze bundel, als een soort van vierde emancipatiegolf, zonder spandoeken?”, suggereerde Terlouw, waar Paalman zich helemaal in kon vinden. „Ik wil feitelijk materiaal verbinden met eigen materiaal, ze moeten als het ware communiceren. En daarbij steeds de vraag voor ogen houden: doe ik ze genoeg eer aan?”

De zeer goed ingelezen interviewer nam het publiek als het ware aan de hand mee. Vergat daarbij niet de dichter alle ruimte te geven tot voorlezen en bespiegelingen over haar werk. Een mooie, overzichtelijke selectie, die volledig tot zijn recht kwam. Aan het eind stelde Belinda Terlouw het publiek in de gelegenheid vragen te stellen aan Iduna Paalman. Het bleef stil, men was zichtbaar onder de indruk.