Afgelopen zondag (zondag? Ja: zondag) was het zover: de jaarmarkt die 11.000 wordt genoemd, werd gehouden in de binnenstad van Steenwijk. Niet op de al vele jaren traditionele dinsdag, wel zonder de al even traditionele kermis. Gewoon een koopzondag, met een paar kraampjes, verspreid over een paar straten. De Markt was een groot leeg plein, met werkende fontein en volle terrassen. Zo heb ik de Elfduizend 2022 ervaren -en al eerder dit jaar de Zendemarkt.

Begrijp me goed: het was gezellig, het was lekker weer (ik was met zonder jas), het was bij tijd en wijle ook best druk, ik heb geflaneerd, ik zag bekenden, ik ben bij een aantal winkels binnen geweest -lang niet alle winkels waren open- en ik heb gesproken met tevreden eigenaren. „Het was druk vandaag, het kwam en ging met golven,” vertelt een winkelierster. „Het ene moment wilde ik extra personeel laten aanrukken, het andere moment hadden we het even rustig, konden we bijkomen.”

Het was een fijne zondagmiddag, maar het was geen dinsdag. In de coronaperiode zijn de jaarmarkten niet gehouden. En plots waren de vaste dinsdagmarkten verplaatst naar de zondag. Geen idee waarom. Ik vond en vind het maar stom. En als ik de tientallen reacties op de social media lees, ben ik zeker niet de enige. De middenstanders zijn tevreden, dat is een positief punt want ze hebben het moeilijk zat (gehad).

Ik vraag me af waarom zulke tradities zomaar overboord worden gegooid. Heeft het met de terugloop van het aantal markthandelaren te maken? Dat kan. Maar zou dat argument voor de zondag niet gelden dan? Misschien is Vestingstad wel met de verkeerde organisator in zee gegaan, één waar niet zoveel kraamhouders aan verbonden zijn. Misschien ligt het aan de hoge staangelden. Ik weet het niet. Toen de mevrouw met de rollator in de Kalverstraat zondag haar weg vervolgde, draaide ze zich om en zei: „’t Is wel een mooie markt. Maar ik mis de dinsdag.” En dat gevoel deel ik.