Kniepertien: De Belt

Ik was gast bij een allervriendelijkst echtpaar. Zij was op luttele meters van hun huidige woning geboren en nooit weggegaan, hij was van de Sluus. Ik plaatste tijdens het gesprek de plompverloren opmerking: „Wordt het niet eens tijd voor verandering, verhuizing?”

„Waarom?” was de wedervraag van de verbijsterde mevrouw. Leg maar uit, vroegen haar ogen. En dat kon ik niet. Was gewoon een onnozele vraag.

Soms hebben dit soort onverwachte kreten wél mooie wendingen. Ik had ooit eens een stamtafelgesprek in een café in Dalfsen met vijf oude mannen. Dat liep niet lekker, ik kreeg geen klik met ze. Totdat ik tegen de mannen zei: dat kanaaltje hiernaast hé, de Vecht, daar doen jullie toch niks mee. Ik zou zeggen: dempen en er een landingsbaan voor vliegtuigen van maken! Als er één moment in mijn leven is geweest dat ik dichtbij de dood was, was het toen en daar. De jongste van het stel, toch nog altijd 74 jaar, wilde me bij mijn strot pakken; twee anderen wilden stoelen slopen om mij met de poten te lijf te gaan. Kortom: het gesprek was eindelijk los!

Zo ver kwam het gelukkig niet in Belt-Schutsloot. De mevrouw hóefde mij helemaal niet te overtuigen van de schoonheid van haar dorp. Dat zag ik zelf wel. De meeste huizen staan op royale kavels, zijn aan het water gesitueerd en aan de overkant van de weg hebben ze enorme vergezichten. Ik hoorde er louter natuur, ik zag alleen maar water, riet, gras, boerenhekken en Hollandse luchten.

Ik wil ook in Belt-Schutsloot wonen.