Kniepertien: de Paasbult
Ook in Basse werd het paasvuur al meer dan een halve eeuw ontstoken. Maar ook hier zijn ze 10 jaar geleden gestopt met wat een ‘vrije inbreng’ werd genoemd voor de opbouw van de paasbult. Archieffoto Martijn Bijzitter
Voor mij is Pasen wat anders. Vrije dagen. Eieren zoeken en eten -ik heb er wel eens veertig gekookt, na Pasen was alles schoon op. De paasbult, een van mijn leukste jeugdherinneringen. Ik woonde op de Kleine Kamp in Steenwijk. Zuidveen en het Dal hadden eigen bulten. Qua grootte -want daar ging het om natuurlijk- wonnen wij altijd. Zuidveen en ’t Dal probeerden onze bult in brand te steken, om zodoende een concurrent uit te schakelen. Andersom ging dat ook; ik ben nooit mee geweest met die brandstichtelijke activiteit: ik was schijtensbenauwd.
Aan één kant van onze bult maakten wij een hut, waar wij ’s avonds waakten -ik heb er nooit in geslapen. Waken was spannend, want als er paasbultindefikstekers kwamen, zouden wij ze wegjagen.
Naarmate Pasen naderde waren wij vrij van school en konden overdag togen. Takken, resthout -geverfd en ongeverfd-, fiets- en autobanden, stoelen, tafels, bedden en bankstellen, alles wat we te pakken kregen kwam op onze paasbult terecht.
’s Avonds werd de bult in brand gestoken, het onvergetelijke hoogtepunt van onze Pasen en paasvakantie. De dinsdag erna weer naar school, ’s middags was alles keurig opgeruimd door de gemeente. Niemand klaagde ooit.
Afgelopen jaren zijn de regels strenger geworden. Waarom? Vraag het mij niet. Nu is er in de hele gemeente nog maar één officiële paasbult over, in Scheerwolde. Daar moeten ze nu een stikstofberekening op loslaten. Anders: geen bult. Zelf betalen, natuurlijk, dat onderzoek. Ik voorspel: dat wordt niks. Weer wordt vakkundig en doelbewust een traditie om zeep geholpen. Het gaat lekker, in Steenwijkerland, Overijssel, Nederland.
