De een zegt dat er een toezegging is gedaan en zelfs van een mondelinge afspraak sprake is, de ander kan zich daar niets meer van herinneren of ontkent dat ten stelligste. Omdat die twee elkaar het licht in de ogen niet gunden, zit Steenwijk nu al vele jaren opgescheept met een verruïneerd pand. (NB Klaver heeft overigens eenzelfde conflict gehad met de gemeente Harlingen, maar dat is ondertussen opgelost).

Hoe het zat, we zullen er nooit achter komen. Maar elke dag weer worden de inwoners (en boottoeristen!) geconfronteerd met een bouwval die ooit als industrieel erfgoed gezien kon worden. Het middenstuk van het pand is door de nood gedwongen al gedeeltelijk gesloopt. Het statige Welkoop-gebouw aan het Diep en de Rijkmans-villa aan de Tukseweg staan, hoewel verpauperd, nog als een huis.

Steenwijkerland enerzijds en Klaver Vastgoed aan de andere kant hebben de laatste jaren met meer modder naar elkaar gegooid dan er in de Kikkersloot zat, ze hebben rechtszaken aangespannen, elkaar op elk niveau dwarsgezeten en tot op het bot getergd.

Vorige week werd bekend dat het onteigenen van het Welkoop-terrein door de gemeente zo’n zeven jaar in beslag kan nemen. Dan is het bekant 2030. Dat is dus geen optie, want er kan van de Steenwijkers niet worden verwacht dat ze nóg zeven jaar tegen die rotzooi aankijken. De gemeente ligt dwars bij de plannen die Wopke heeft (er een supermarkt in vestigen) en Wopke denkt: gemeente, krijg de rambam, ik werk op geen enkele manier mee om er wat anders in gevestigd te krijgen. Patstelling eerste klas. Dus wat nu? Ik zou zeggen: nog één finale keer bij elkaar gaan zitten met als doel dat de gemeente de zwaar verpauperde bende van Klaver koopt. Eén keer de ego’s thuislaten. Je laat door twéé makelaars (een in opdracht van Klaver, de andere van de gemeente) gezamenlijk een reële koopprijs vaststellen en gaat onderhandelen. Plaats van handeling: Chinees restaurant Dynasty, lekker dichtbij. Wopke Klaver aan de ene kant van de tafel, Rob Bats aan de andere kant en een onpartijdig voorzitter er tussenin. Een man of vrouw met geduld, ervaring en overtuigingskracht. Natuurlijk: Klaver zal desondanks de hoofdprijs vragen. En ik zou zeggen: betáál hem die hoofdprijs, laat hem geen gezichtsverlies lijden. Schud elkaar de hand, sla het boek dicht, begraaf die strijdbijl, klaar. Laten we dan maar verliezen: een ton, twee ton, drie ton. Daarna niet meer over de schouder kijken en verder met de toekomst van Steenwijk.

Want Steenwijk verdient dat.